Πριν από λίγες ημέρες συμμετείχαμε με την Κατερίνα στο test event της καινούριας παράστασης του Δημήτρη Παπαϊωάννου «Μέσα», η οποία έχει ξεκινήσει να παίζεται κανονικά από τις 13 Απριλίου. Από τα λίγα που ήξερα σχετικά με αυτή την παράσταση ήμουν σίγουρος ότι θα παρακολουθούσα κάτι πολύ ενδιαφέρον. Ωστόσο, αυτό που τελικά έζησα ξεπέρασε τις προσδοκίες μου.
Η αλήθεια είναι ότι έφτασα στο θέατρο μπουχτισμένος από μια δύσκολη μέρα. Μπαίνοντας, δεν ασχολήθηκα πολύ με τα όσα συνέβαιναν στην σκηνή, έψαξα μόνο μια θέση για να καθίσω -το concept είναι ότι ο θεατής μπορεί να κάθεται όπου του αρέσει, να μπαίνει και να βγαίνει όσες φορές θέλει. Τελικά κάθισα κάπου μόνος μου, σχετικά κοντά στη σκηνή, η οποία αναπαριστούσε με λιτό τρόπο το εσωτερικό ενός διαμερίσματος: ένα κρεβάτι, η τουαλέτα, ένα τραπέζι με μια καρέκλα, ίσα ίσα ό,τι καλύπτει τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου. Βέβαια, το κέντρο του διαμερίσματος καταλάμβανε μια μεγάλη μπαλκονόπορτα με θέα πότε έναν ακάλυπτο, πότε ένα σχολείο και πότε την Ακρόπολη, ένα παράθυρο σε μια Αθήνα που όλοι έχουμε μέσα μας, αλλά ταυτόχρονα και ονειρική. Έκανα ένα συνειρμό ότι και τα όνειρα είναι μέσα στις βασικές μας ανάγκες.
Οι κινήσεις των ανθρώπων στη σκηνή ίδιες, επαναλαμβανόμενες σα σε τελετουργία. Κινήσεις οικείες, που όλοι έχουμε κάνει μετά από μια κουραστική μέρα. Η ταύτιση ήταν συγκινητική, καθησυχαστική, ένα συναίσθημα ότι όλα είναι εντάξει με έκανε να χαλαρώσω και σχεδόν να παραδοθώ στον ύπνο. Η ένταση άρχισε σιγά σιγά να βγαίνει και, χωρίς να καταλάβω πώς, κάθισα πάνω από δύο ώρες στην ίδια θέση να παρακολουθώ την ίδια σειρά των κινήσεων: μπαίνω μέσα, ανάβω το φως, αφήνω την τσάντα μου, βγάζω τα παπούτσια μου, πηγαίνω στην τουαλέτα, μετά στην κουζίνα. Πριν πέσω στο κρεβάτι, βγαίνω για λίγο στο μπαλκόνι και μετά, κρατώντας ένα ποτήρι νερό στο χέρι, κάθομαι στο κρεβάτι. Ακουμπώ το ποτήρι και ξαπλώνω -το πρώτο πρόσωπο δεν είναι τυχαίο, ένιωθα ότι συμμετείχα. Τη στιγμή που το ποτήρι ακουμπούσε στο περβάζι δίπλα στο κρεβάτι, έσπρωχνε τα προηγούμενα με αποτέλεσμα το τελευταίο στη σειρά να πέσει κάτω από τη σκηνή. Τακ. Μια ιδιότυπη κλεψύδρα που μετρούσε τις μέρες. Και πάλι από την αρχή.
Οι χορευτές συνέχιζαν κι εγώ ακολουθούσα τις κινήσεις τους, ήταν και δικές μου αυτές οι κινήσεις. Φανταζόμουν πώς ένιωθαν -έχω νιώσει κι εγώ τα ίδια συναισθήματα. Τι σκέφτονταν -έχω κάνει κι εγώ τις ίδιες σκέψεις. Και ενώ στη σκηνή ήταν πότε ένας άνθρωπος μόνος του, πότε δύο, τρεις ή και είκοσι, όσο αφηνόμουν σε αυτή την τελετουργία των επαναλαμβανόμενων κινήσεων, άρχισα να καταλαβαίνω: δεν είμαι μόνος μου. Όλοι ζούμε σε παράλληλες ζωές, όλοι χορεύουμε κάθε μέρα τον ίδιο χορό των επαναλαμβανόμενων κινήσεων, σε μια μοναξιά που μας ενώνει. Είχα σκεφτεί πολλές φορές μέχρι τότε, τι μπορούν να κάνουν πολλές φωνές ενωμένες, γροθιές που σηκώνονται ταυτόχρονα για να διεκδικήσουν ή να πανηγυρίσουν. Αλλά ποια είναι η γραμμή που ενώνει τις σιωπές; Τι δύναμη έχουν πολλές μοναξιές μαζί; Μήπως τελικά αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν;
Αυτές τις μέρες η επισκεψιμότητα στο μπλογκ ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Η Κατερίνα, μαζί της κι εγώ, νιώθουμε ότι έχουμε επικοινωνήσει με εκατοντάδες ανθρώπους. Πήραμε σχόλια από ανθρώπους που δε γνωρίζουμε και μοιραστήκαμε μαζί τους στιγμές. Αυτά τα καινούρια σημεία επαφής με τις ζωές τόσο διαφορετικών ανθρώπων μάς δίνουν ενέργεια να συνεχίσουμε, να βελτιώσουμε το μπλογκ, να επικοινωνήσουμε με ακόμα περισσότερους. Μέχρι την επόμενη ανάρτηση, σας ευχόμαστε: Καλό Πάσχα.
ΥΓ: Η ζωγραφιά στην αρχή της ανάρτησης είναι του γιου μας του Μάρκου. Είναι από τη συμμετοχή του σε ένα διαγωνισμό στον οποίο πήρε το πρώτο βραβείο ανάμεσα σε 1500 έργα παιδιών του δημοτικού. Φυσικά, είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτόν, αλλά χαίρομαι πιο πολύ γιατί, με έναν περίεργο τρόπο, το πίστευε ότι θα είναι πρώτος. Τώρα το επόμενο μάθημα θα είναι να μάθει να χάνει, αλλά θεωρώ πολύ σημαντικό το γεγονός ότι ένιωσε πως, αν πραγματικά θέλεις κάτι, μπορείς να το πετύχεις. Πήραμε κι εμείς το μάθημά μας: ότι σε αυτή την περίεργη περίοδο που ζούμε η διέξοδος είναι η δημιουργικότητα.
katerina's cooking lab 